عوارض دیررس دیابت

بیماران دیابتی در طول زمان مستعد ابتلا به یکسری عوارض می‌باشند که می‌تواند موجب ناتوانی ومرگ زودرس آنها گردد. در اکثر بیماران بطور متوسط 20-15 سال بعد از پیدایش بیماری قند این عوارض آشکار می‌شود. هر بیمار ممکن است چندین عارضه را باهم داشته باشد

بیماران دیابتی در طول زمان مستعد ابتلا به یکسری عوارض می‌باشند که می‌تواند موجب ناتوانی ومرگ زودرس آنها گردد. در اکثر بیماران بطور متوسط 20-15 سال بعد از پیدایش بیماری قند این عوارض آشکار می‌شود. هر بیمار ممکن است چندین عارضه را باهم داشته باشد و یا اینکه یکی از این عوارض تابلوی اصلی بیماری او را تشکیل دهد.

مهمترین این عوارض عبارتند از: ضایعات چشمی – ضایعات کلیوی – ضایعات قلبی و عروقی – ضایعات اعصاب محیطی (دیر بهبود یافتن زخم‌ها بخصوص در پاها که نهایتاً ممکن است منجر به قطع عضو شود).

اهمیت کنترل دقیق دیابت در کاهش بروز عوارض حاد و مزمن یا به تأخیر انداختن تظاهر آنهاست و در صورت بروز عوارض مزمن، با کنترل دقیق قند خون می‌تواند روند پیشرفت آن را کند کرد و از ناتوانیهای حاصل از آنها مثل کوری، قطع پا و دیالیز و ... جلوگیری کرد.

عوارض دیررس:

1- رتینوپاتی (ضایعات چشمی):

از عوارض عروق کوچک بوده که در بیماران با کنترل بد می‌توان پس از 5-10 سال از شروع دیابت در فرد منتظر این عارضه بود. به منظور پیشگیری از این عارضه می‌بایستی هر 6 ماه تا یکسال به بررسی چشم اقدام نمود.

2- نفروپاتی (ضایعات کلیوی):

مشکل کلیوی افراد دیابتی بیشتر به دلیل اختلال در کارکرد گلومرولهای کلیه که در واقع محل تصفیه خون هستند ایجاد می‌گردد. در مراحل ابتدایی بیماری پروتئین در ادرار ظاهر می‌شود که با تشخیص زودرس در این مرحله می‌توان از بدتر شدن بیماری جلوگیری نمود.

در مراحل بعدی کلیه‌ها توان دفع مواد زائد (مانند کراتینین و اوره) از خون را از دست می‌دهند در بیشتر مبتلایان به دیابت نشانه‌های گرفتارهای کلیه 15 – 20 سال بعد مشاهده می‌شود.

باید بدانید که فشارخون بالا عامل اصلی در پیدایش بیماریهای کلیوی در مبتلایان به دیابت است. همچنین سابقه خانوادگی فشار خون بالا در فرد دیابتی احتمال ابتلا به بیماریهای کلیوی را زیادتر می‌کند.

فشارخون بالا معمولاً به فشارخون بالاتر یا مساوی 90/140 میلی‌متر جیوه گفته می‌شود. با کنترل فشارخون و مصرف داروی ضد فشارخون طبق نظر پزشک معالج بطور مرتب می‌توان از ایجاد یا پیشرفت بیماریهای کلیوی جلوگیری نمود. رعایت رژیم غذایی با مقدار پروتئین کنترل شده در دیابتی‌های مبتلا به مشکلات کلیوی مفید است.

برای حفظ کلیه هایتان مراقب قندخون و فشارخون خود باشید.

3- عوارض قلبی، عروقی دیابت:

بیماریهای قلبی – عروقی یکی از علل اصلی مرگ و میر و از کارافتادگی در بیماران دیابتی به شمار می‌رود.

نخستین و مهمترنی عامل زمینه‌ساز افزایش بیماریهای قلبی و عروقی، تصلب شرائین است که گسترش و شیوع آن در بیماران مبتلا به دیابت نسبت به افراد هم‌جنس و غیرهمجنس غیردیابتی بسیار بیشتر است.

سیگار، بالا بودن چربی خون، افزایش فشارخون، اضافه وزن، فقدان فعالیت ورزشی، عدم تحمل گلوکز و دیابت، افزایش غلظت انسولین خون، نمک و عامل جنس مذکر از جمله عوامل خطر برای ابتلا به بیماریهای رگهای خونی بزرگ می‌باشد. علائم شایع بیماری قلبی شامل موارد زیر است:

-          درد قفسه سینه

-          تپش قلب

-          تنگی نفس

-          ورم و ادم

فشارخون:

فشارخون بالای توأم با دیابت، هردو از عوامل خطر مستقل بیماریهای قلبی و عروقی، کلیوی، مغزی و عروق محیطی هستند. در افراد دیابتی، فشارخون بالا باید سریعاً تشخیص داده شده و درمان جدی شود.

اصول درمان عبارتند: کنترل دقیق قند و فشارخون، تعدیل سایر ریسک فاکتورهای قلبی – عروقی (عدم مصرف دخانیات، اصلاح تغذیه، کاهش وزن، انجام فعالیت بدنی مستمر)، درمان دارویی.

4- نوروپاتی (ضایعات اعصاب محیطی):

نوروپاتی (بیماری اعصاب محیطی) به معنی اختلال در کارکرد اعصاب بدن است. انتقال دوطرفه پیام‌های عصبی بین مغز یا نخاع و اندامهای مختلف بدن از راه اعصاب محیطی صورت می‌گیرد.

علامتهای نوروپاتی بیشتر شامل کاهش حس و گاهی اوقات درد در دستها و پاها و ساق پاها است.

آسیب عصبی ناشی از دیابت سبب پیدایش مشکلاتی در دستگاه گوارش، قلب و کارکرد جنسی می‌شود و موجب سوء هاضمه، اسهال یا یبوست، عفونت مثانه، کاهش قدرت جنسی و تعریق بیش از حد می‌گردد.

علائم آشکار نوروپاتی معمولاً در طول 10 سال پس از تشخیص دیابت پدید می‌آید.

هدف از درمان دیابت رهایی از مشکلات ایجاد شده و همچنین پیشگیری از تخریب بیشتر اعصاب است. نخستین گام، کنترل قند خون است زیرا کنترل خوب قند خون از پیدایش مشکلات جدید یا بدتر شدن عوارض قبلی پیشگیری می‌کند. سایت وزارت بهداشت